I domenica di avvento – commento di Sonila
In quel tempo, Gesù disse ai suoi discepoli: «Come furono i giorni di Noè, così sarà la venuta del Figlio
dell’uomo. Infatti, come nei giorni che precedettero il diluvio mangiavano e bevevano, prendevano moglie e prendevano marito, fino al giorno in cui Noè entrò nell’arca, e non si accorsero di nulla finché venne il diluvio e travolse tutti: così sarà anche la venuta del Figlio dell’uomo. Allora due uomini saranno nel campo: uno verrà portato via e l’altro lasciato. Due donne macineranno alla mola: una verrà portata via e l’altra lasciata. Vegliate dunque, perché non sapete in quale giorno il Signore vostro verrà. Cercate di capire questo: se il padrone di casa sapesse a quale ora della notte viene il ladro, veglierebbe e non si lascerebbe scassinare la casa. Perciò anche voi tenetevi pronti perché, nell’ora che non immaginate, viene il Figlio dell’uomo». (Mt 24,37-44)
Iniziamo il tempo dell’avvento, che si caratterizza per il fatto di essere un tempo di attesa.
Questo mi fa pensare a quante volte ho aspettato,…di incontrare qualcuno che non vedevo da anni, di ricevere notizie da un parente malato, in attesa di essere accettato a un lavoro…
Come vivo queste cose? Sono preparata?
Prima di queste situazioni, è sempre molto importante la fase di preparazione. Per prepararmi ad accettare ciò che mi viene offerto. Ma il mio cuore è preparato ad accogliere Gesù, il bambino che ha bisogno di una casa?
Gesù Bambino è tanto fragile, ha bisogno di un luogo caldo e accogliente dove riposare. Lui che è onnipotente e padrone di tutto e davanti al nostro cuore è così “piccolo” e delicato. Bussa per trovare un riparo, come fece Maria con Giuseppe 2000 anni fa.
Devo essere “risvegliata” e molto attenta a sentire il Suo bussare sottile. Non grida, non chiede di entrare in casa con la forza, bussa e aspetta se qualcuno dentro casa è sveglio per aprire la porta. Concretamente, cosa posso fare per prepararmi ad ascoltare la voce di Gesù?
Devo diventare bocca di Gesù per portare la gioia a chi mi sta accanto, devo diventare occhi per Lui per vedere i bisogni degli altri, devo diventare piedi per Lui per correre in aiuto a chi è solo e abbandonato, devo aprire il mio cuore per quelli che Gesù mi ha messo vicino.
Sonila, 21 anni
(traduzione a cura delle Discepole del Vangelo)
Versione originale in albanese
Po fillojmë kohën e ardhjes , që është e karakterizuar nga fakti i të qenit një kohe pritje .
Kjo më bën të mendoj sa herë unë kam qëne në pritje ,…per të takuar dikë që kishte vite që nuk e takoja, për të marre një lajm nga një i afërm që është sëmure , pritje për tu pranur në një vend pune …
Si i jetoj unë këto gjëra? A jam i/e përgatitur ?
Përpara këtyre situatave është gjithmonë shumë e rëndësishme faza e parapërgatitjes .
Të përgatitem për të pranuar atë që më ofrohet .
Po zemra ime a është e përgatitur për të pranuar Jezusin femijë që ka nevojë për një shtëpi ?
Jezusi i vogël është kaq i brishtë , Ai ka nevojë për një vend të ngrohtë dhe mikëprites për të pushuar .
Ai që është i gjithëpushtetshëm dhe zotërues i gjithckaje dhe përballë zemrës tonë është kaq i “vogël “ dhe delikat . Troket për të gjetur një strehe ,siq beri Maria me Jozefin 2000 vite më parë .
Duhet të jem “zgjuar “dhe shumë i vëmendëshem për të dëgjuar trokitjen e Tij delikate .
Ai nuk bërtet nuk kërkon të hyje me dhunë në shtëpi , troket dhe pret nëse dikush nga brenda shtëpise është zgjuar që t’ ia hapë derën.
Konkretisht cfarë mund të bej për tu përgatitur , që ta dëgjoj zërin e Jezusit ?
Të bëhem gojë për Jezusin që të mund ti gëzoj ata që kam pranë, të bëhem sy për Atë që ti shikoj nevojat e të tjerëve , të behem këmbe për Të që t’iu vrapoj në ndihmë atyre që janë të vetmuar dhe të braktisur , ta hap zemrën time përballe atyre që kam pranë.
Sonila